تسهيلات پيش‌بيني شده براي معلولان زنداني بايد رعايت شود اگر علت معلوليت زنداني شركت در جنگ باشد، بايد با او متناسب با فداكاري‌اش رفتار كرد در آيين‌نامه داخلي زندان‌ها براي همه‌ي معلولان صرف تسهيلاتي پيش‌بيني شده است كه بايد رعايت شود و جزء حقوق مسلم زندانيان است. در ماده 71 آيين‌نامه زندان‌ها آمده است كه بيماران و زندانيان سال‌خورده با تشخيص و گواهي بهداري زندان از انجام برنامه‌هاي روزانه معاف هستند؛ در ماده 99 همين آيين نامه آمده است حتي‌الامكان بايد ترتيبي اتخاذ شود كه احتياجات درماني و بهداشتي زندانيان بيمار در داخل زندان تامين شود تا به انتقال زنداني به خارج از زندان نياز نباشد. مع هذا در موارد ضروري خروج زنداني از زندان براي معالجه بايد با تاييد بهداري زندان و اجازه رييس زندان و موافقت قاضي ناظر زندان باشد؛ در موارد فوري زنداني بيمار به دستور پزشك يا بهداري زندان و اجازه رييس زندان يا جانشين او به بيمارستان اعزام مي‌گردد و مراتب بايد در اسرع وقت كتبا به مرجع قضايي ذي‌صلاح گزارش شود. تبصره ماده 99 آيين‌نامه داخلي زندان‌ها مي‌گويد مراجع قضايي و مسوولان زندان‌ها موظفند وضع زندانيان بيمار صعب‌العلاج يا غير قابل علاج را رسيدگي و حسب مورد مطابق مقررات به آن‌ها مرخصي اعطا يا با رعايت ساير مقررات مربوطه از طريق عفو يا آزادي مشروط موجبات آزادي آنان را فراهم نمايند و ماده 100 آيين‌نامه زندان‌ها مي‌گويد هزينه درمان عوارض و بيماري‌هايي كه ضرورت يا فوريت درماني ندارند يا در اثر تقصير ناشي شده است به عهده‌ي زنداني يا مقصر است. طبق ماده 107 آيين‌نامه زندان‌ها بهداري زندان موظف است از زنداني تازه وارد معاينات كامل پزشكي به عمل آورده در صورت لزوم با انجام آزمايشات تشخيص طبي برنامه‌ريزي و حسب مورد نسبت به درمان يا معرفي وي به مراكز مربوطه اقدام و كليه‌ي اقدامات پزشكي در پرونده زنداني درج گردد و طبق ماده 108 آيين‌نامه هرگاه زنداني تازه وارد نسخه يا دارو همراه داشته باشد، اخذ و در اختيار بهداري زندان قرارمي‌گيرد تا به تجويز پزشك به او داده شود و هر گاه دارو جنبه‌ي حياتي براي زنداني دارد بايد پس از معاينه و تجويز پزشك در اختيار وي قرار گيرد. ماده 109 آيين نامه زندان مي‌گويد هر زنداني به محض احراز كسالت جريان را به مسوول امور نگهباني زندان اطلاع داده و با اخذ معرفي‌نامه به بهداري اعزام و دارو و دستورهاي لازم پزشكي را دريافت مي‌دارد؛ در ماده 110 نيز مقرر شده است كه زنداني بايد در حضور پزشك يا پزشك‌يار و ساير مسوولان داروي مورد احتياج را مصرف كند نگهداري دارو در آسايشگاه ممنوع است مگر در مواقع ضروري و با تشخيص پزشك كه فكر مي‌كنم اگر مشكلي در زمينه دارو باشد از همين نكته ناشي شده باشد. ماده 114 آيين نامه مي‌گويد معاينه و عندالزوم معالجه زندانيان بيمار به عهده زندان است و تبصره اين ماده مي‌گويد در صورت نياز زندانيان بي بضاعت به دندان مصنوعي، عصا، صندلي چرخ دار و عينك انجمن حمايت از زندانيان مكلف به تامين آن است. بديهي است اگر علت معلوليت زنداني شركت در جنگ باشد، بايد رفتاري كه اصولا با اين جانبازان جنگ بابت فداكاري كه كرده‌اند، مي‌شد در زندان ادامه داشته باشد زيرا درست است كه جنگ سال‌هاست كه خاتمه پيدا كرده است ولي طبيعتا بايد فرقي بين آن‌ها كه در جنگ شركت فعال داشتند و مشكلات اين چنيني پيدا كردند و كساني كه در حاشيه به زندگي عادي مشغول بودند وجود داشته باشد و هميشه بايد چراغ را از بهر تاريكي نگه داشت مباد روزي خداي ناكرده مجدد نياز به حضور گسترده و انبوه جوانان و ميانسالان و داوطلبان در جبهه‌هاي نبرد باشد و آنچه كه ديده شده است، در مورد رفتار با معلولان و جانبازان نه سوء رفتار بلكه عدم توجه و قدرشناسي نه چندان كافي باعث شود كه رغبت به اين اقدام ميهني و شرعي كاهش يابد.
جمعه/ ۲۷ آذر ۱۳۸۳
