گمان می کنم حوالی 1313 بود که کشف اجسادی بدون سر در خرابه های شترخان در جنوب تهران وحشتی فراگیر را بر تهران مستولی کرد . مقتولان عمدتاً منحرفان جنسی بودند و پسربچه هایی که چنین وصفی نداشتند نیز از تیغ قاتل ناشناس در امان نمانده بودند .
با اینکه در آن زمان امکانات جرم یابی در کشور ما بسیار محدود و اندک بود اما تشکیلات آگاهی و نظمیه وقت با تجزیه و تحلیل آثار باقی مانده از قاتل –که خود مطلبی در خور تحقیق و بررسی است-توانست قاتل را در مدت کوتاه شناسایی و دستگیر کند .
«اصغر قاتل» دستگیر شد و همانند خلفش «هوشنگ ورامینی(یا امینی)» مدعی شد که قصدش از این کشتارها پاک سازی جامعه از مردان منحرف بوده است ! ! ادعایی که از سعید حنایی و آدمکشان دیگر نیز ، هر یک به نوعی، شنیده شد ! !
به این ترتیب تا سالها «شترخان» که دیگر شتری در آن نبود به مظهر وحشت و شئامت تبدیل شد به گونه ای که مادران بچه ها را از آن می ترساندند و کسی جرأت تردد در آن را نداشت و در فولکلور و ادبیات مردمی هم اشعار و جوک هایی در مورد اصغر قاتل و خرابه های شترخان شایع شد مثل : اصغر شتر خونی تو قاتل جونی
با این تفاصیل اگر کسی خطر می کرد و گذارش به شترخان می افتاد و بلایی بر سرش می آمد ممکن بود بگویند «کسی که در بیابان می خوابد خواب آشفته می بیند» . موارد قتل و کشتار و ترور در خانه مقتولان ، رستوران، فروشگاه، اتوبوس و خیابان و سایر امکنه وجود داشته و بر حسب مورد نسبت به این رویدادها عکس العملهای بسیار شدید ، شدید یا عادی نشان داده شده است و این عکس العمل ها در سطح داخلی یا جهانی یا هر دو بوده است .
اما کمتر شنیده شده مثلاً کسی که برای شکایت به کلانتری یا دادسرا رفته در این اماکن ، نه به وسیله طرف دعوا بلکه با مباشرت مأمورین کلانتری و دادسرا کشته و مثله شده باشد (قطعاً استثناآتی در این مورد به ذهن متبادر می شود اما قیاس بر استثنا و تعمیم آن جایز نیست) .
ماجرای مرحوم خاشقچی از این لحاظ از نوادر است . این آقا که از اتباع عربستان است و ظاهراً سوابق امنیتی هم داشته، گویا از مخالفان حکومت سعودی و بن سلمان بوده و به همین لحاظ به آمریکا پناه برده و در آنجا به روزنامه نگاری مشغول شده است .
واقعیت این است که از مجموع گفته ها در مصاحبه اش با BBC در برنامه «به عبارت دیگر» چندان مخالفتی با رژیم سعودی استنباط نمی شد بلکه تا حد زیادی توجیه گر و مدافع بود . اما شاید گفته بود «اسب شاه یابوست» و در چنان رژیم هایی چنین جسارتی لاجرم در خور مجازات اعدام است ! .
این آقا با آن سابقه امنیتی و سن بالای شصت سال از آنجا که سر پیری قصد معرکه گیری داشت برای گرفتن گواهی تجرد به کنسولگری عربستان در آنکارا مراجعه کرده و ظاهراً ظرف دو دقیقه از او پرسیده اند « تو به اسب شاه گفته ای یابو؟» و گویا پاسخ این مسکین مثبت بوده است چون هفت دقیقه بعد به سزایش رسیده و همکاران سابقش او را خفه و بعد مثله و در اسید حلش کرده اند ! ! .
ظاهراً حکومت عربستان شأن این مقتول را رعایت و برای کشتن او تیمی متشکل از پانزده یا هفده نفر با هواپیماهای خصوصی اعزام کرده که مشتمل بر متخصصان آدم کشی و قصابی و پزشکی قانونی و امحاء جسد و آثار جرم بوده است .
کثرت تعداد افراد اعزامی خود معمایی است . گمان نمی رود برای کشتن و امحاء «رمبو» ی معروف هم اعزام چنین گروهی به استعداد تقریباً یک دسته یا دو جوخه لازم باشد. از اینجا می توان فهمید که چرا این حکومت و دولت وقتی در عملیات نظامی جدی درگیر می شود چندان هنری از خود بروز نمی دهد و ظاهراً برای مقابله با هر یک از نفرات پیاده حریف حداقل به یک گروهان احتیاج دارد چون قطعاً حریف مردی شصت و چند ساله ، نویسنده و روزنامه نگار نیست.
ادامه دارد . . .
