حرفه وكالت – اگر فرد شاغل به آن در پي انجامش به نحو بايسته و شايسته باشد – كاري تمام وقت ، بلكه به تعبيري ، بيست و چهار ساعته است . قسمتي از اين صرف وقت براي آن است كه وكيل خود را از نظر جسمي و رواني در شرايطي مناسب براي اين كار بسيار دشوار نگهدارد و قسمتي ديگر صرف آماده نگهداشتن وكيل براي انجام كار به نحو مطلوب – از جهت علمي و فني مي شود و بديهي است همه اين ها به منظور انجام دادن درست و دقيق خودِ كارِ « وكالت » است كه وكيل بقيه وقت خود را صرف آن خواهد كرد . در بيان چگونگي زندگي وكلا از جهت رفاه و تنعّم از نعمات حيات گفته شده است : وكيل در آغاز كارش نان ندارد ( چون هنوز شناخته نشده و موكلين كافي ندارد و طبعاً وضع مادي اش خوب نيست ) . در ميانه كار وقت ندارد ( كه تفصيل آن گذشت ) و در پايان كار كه – احتمالاً – هم نان دارد و هم وقت « دندان » براي خوردن ندارد !! . اين موضوع تا حد زيادي واقعيت دارد و مديريت كردن وضعيتي غير از آن ، كه براي وكيل نيز چون ديگر كسان زندگي متعادل و متعارفي ايجاد كند ، با توجه به شرايط و مقتضيات كار وكالت در كشور ما ، اگر محال نباشد ، بسيار دشوار است .
