حرفه وکالت در ایران سابقه‌ای ٦٨ساله دارد و از سال ١٣٣١ کانون‌های وکلا مستقل شدند. در آیین‌نامه اجرای استقلال کانون‌ها ، پیش‌بینی شده که تعداد وکیل مورد نیاز هر منطقه چگونه باید تعیین شود و با تصویب قانون کیفیت اصل پروانه وکالت در سال ١٣٧٦ تبصره ماده یک آن روش جذب وکلای لازم برای هر منطقه را مشخص و مقرر کرده است .
کمیسیونی متشکل از رئیس دادگستری محل، رئیس دادگاه انقلاب محل و رئیس کانون وکلای منطقه در هر سال تعداد لازم را تعیین می‌کند. واضح است که طرح تغییرات سازمان قضائی منطقه و همین‌طور تعداد پرونده‌های ورودی و خروجی در اختیار مقامات قضائی محلی است و آنها این نیاز را برمبنای آمارها و حقایقی که در دست دارند، احراز و تعدادی را پیشنهاد می‌کنند و به‌طور معمول رئیس کانون محل نیز می‌پذیرد. توجه داشته باشیم پذیرفته‌شدگان باید ١٨ ماه در تشکیلات قضائی کارآموزی کنند.
لاجرم مقامات قضائی محل امکانات و توان خود را نیز برای پاسخگویی به کارآموزان منتخب در نظر می‌گیرند. درعین‌حال قضاتی که از دادگستری بازنشسته، بازخرید یا مستعفی می‌شوند و کارمندان سازمان‌های دولتی که دارای ١٠سال کار متناوب یا ٥سال کار متوالی در امور حقوقی هستند و با ٣٠سال خدمت بازنشسته می‌شوند بدون آزمون پروانه وکالت می‌گیرند. در آن حال پروانه وکالت یا کارآموزی به مقدار نصف مدت می‌گیرند. همین قاعده نیز در مورد برخی از نمایندگان مجلس تحت شرایطی جاری است و گروه‌های اخیر اصولا در ارزیابی تعداد به وسیله کمیسیون تبصره ماده یک به حساب نمی‌آید.
ادامه دارد . . .
@keshavarzbahman
